Voor Tennessee, ons lieve meisje, is flexibiliteit soms een echte strijd. Veranderingen kunnen haar wereld op zijn kop zetten, en de rust en flexibiliteit die we samen hebben opgebouwd, kunnen plotseling verdwijnen.
Afgelopen maand belandde ik in het ziekenhuis, wat voor Tennessee enorm spannend en stressvol was. Gelukkig werd het geen opname maar het voorspelbare ritme waar ze zo van houdt, werd plotseling verstoord.
Nu voelt het alsof we weer helemaal terug bij af zijn. De scheidingsangst is weer volop aanwezig; ze wil het liefst altijd dicht bij me zijn en roept "mama" zodra ik uit het zicht verdwijn.
Het slapen, wat eerder goed ging, is nu ook een uitdaging geworden. Het duurt lang voordat ze in slaap valt en ze wordt meerdere keren per nacht wakker om te checken of ik er nog ben. Kleine veranderingen of onverwachte gebeurtenissen brengen haar direct van slag en de tranen vloeien snel.
Zelfs activiteiten die ze voorheen graag deed, zoals bij oma en opa spelen of naar school gaan, kosten haar nu veel meer moeite.
Na slechts een half uurtje in de klas voelt het al te overweldigend voor haar, wat haar tot tranen toe doet brengen.
Gelukkig zijn de juffies op school begripvol en behulpzaam, en gaan we opnieuw oefenen en mag ik blijven om haar te ondersteunen zonder dat ik te veel aanwezig wil zijn, zodat ze weer vertrouwen krijgt in juf en om te spelen.
Deze tegenslag vergt veel van mij als moeder,
extra energie, geduld en het vermogen om kalm te blijven in stressvolle situaties. Soms voelt het alsof elke stap vooruit wordt gevolgd door een paar stappen terug. Het vinden van rust lijkt momenteel ver weg, maar ik blijf hoopvol dat we weer naar een meer ontspannen periode kunnen gaan.
Voor Tennessee is dit ook ontzettend moeilijk. Ze weet wat ze wil, zelfstandig slapen, naar school gaan en het zelf doen zoals ze zelf zegt.
Maar op dit moment is dat allemaal te overweldigend.
