Mijn kleine meisje, wat ben ik ongelooflijk trots op jou. Gisteren was een zware dag, en eigenlijk zijn de afgelopen dagen allemaal wat te veel geweest.
Mijn aanwezigheid is Tenny's anker; het helpt haar zich staande te houden en haar emoties te reguleren. Afgelopen dagen was er wat extra stress thuis.
Vanwege enorme buikpijn die al een aantal dagen aanhield, ben ik donderdag naar de huisarts gegaan. Ik vertrok daar met antibiotica en nog meer zorgen. Dit voelt mijn kleine dame haarfijn aan, waardoor ze onrustiger werd in haar doen en laten. Tel daarbij de terugkomst van opa en oma, die extra emoties meebrachten (100% blijdschap maar ook het besef van gemis), en de drukte van het vieren van de verjaardag van haar broer. Mama moest ook nog eens bij de huisartsenpost langs, terwijl er geen rust in huis was door de verjaardag. Zondag was ook heftig omdat ze zag hoeveel pijn ik had en ik niet de mama kon zijn die ze gewend is.
Aan alles was te merken dat het te veel werd. Eten en drinken ging niet vanzelf, onbegrepen worden stond gelijk aan een driftbui en onverwachte geluiden gingen gepaard met huilen en wegduiken. Ook slapen was dan onmogelijk. Heel de week slapen we al heel wat uren tekort omdat ze niet in slaap komt, 's nachts klaarwakker is en 's ochtends extreem vroeg wakker wordt. Het is dan makkelijk om in een neerwaartse spiraal terecht te komen. Maar we doen ons best om dit dan te doorbreken.
Maandagochtend wilde ze met volle enthousiasme toch naar school. Al snel bleek dat dit te veel was, want na een klein uurtje was ze weer thuis. Ze probeerde haar verdriet weg te wuiven met een gemaakte glimlach, maar als moeder prikte ik daar zo doorheen en bevestigde haar dat het oké is om je niet oké te voelen. Hierdoor kon ze al haar emoties vrij laten.
Alsof dit nog niet genoeg was, moest ik gisteren weer terug naar het ziekenhuis voor extra onderzoeken, waardoor de dag nog anders liep dan we hadden gedacht. Toen ik al een aantal uur weg was, vond ze het toch maar vreemd. Waar is mama? Gaat de dokter mama fixen? Dit soort vragen spookten door haar hoofdje.
Gelukkig mocht ik tegen de avond weer naar huis met wat meer duidelijkheid en rust. Ze had een fijne dag met papa, en hoewel hij ook erg ongerust was, hebben ze er samen toch iets moois van gemaakt. Toen ik binnenkwam, hebben we heerlijk geknuffeld en zag je een last van haar schouders vallen die haar echt uitgeput had. Dus extra vroeg naar bed nu de rust wat is teruggekeerd en viel ze binnen drie minuten als een blok in slaap.
Op zo’n dag als gisteren voel ik mij extra dankbaar voor mijn gezin en super trots als moeder.