Terwijl de vrolijke foto's van ons dagje Linnaeushof de perfecte glimlach en speelse momenten vastleggen, wil ik graag een kijkje geven achter de schermen - naar de innerlijke strijd en voorbereiding die dit avontuur met zich meebracht.
Sinds begin maart ben ik al bezig met het verzamelen van moed om deze stap te zetten. Eerdere pogingen werden op het laatste moment afgeblazen, maar vandaag voelde ik dat het moment daar was. Toch was het niet gemakkelijk. In de afgelopen week stond ik al meerdere keren op het punt om te gaan, maar op het laatste moment besloot ik toch maar in mijn vertrouwde routine te blijven.
De ochtend van ons avontuur begon al vroeg. Vanaf 7 uur 's ochtends was ik bezig met het opbouwen van mijn moed en het mentaal voorbereiden op wat komen ging. Het inpakken van de tas was een hele opgave op zich. Een extra setje kleding vanwege de zindelijkheidstraining, een extra paar schoenen voor het geval er zand in de slippers zou komen en een handdoek die goed vastgeknoopt kon worden om afglijden te voorkomen. Badkleding was een must, want een opgerolde broek kon zomaar een meltdown veroorzaken. Reddingsvesten en bandjes voor extra veiligheid in het water, hoewel ik me realiseerde dat ze weinig zouden doen in 10 centimeter water terwijl ik haar geen seconde uit het oog zou verliezen.
Het was een puzzel om dit alles in één rugzak te krijgen, wetende dat het eigenlijk nooit zou passen. Uiteindelijk moesten er keuzes gemaakt worden: wel sokken, maar geen extra schoenen; lichtgewicht extra kleding, een grote hydrofiel doek en het badpakje waren essentieel. En natuurlijk mochten snacks en drinken niet ontbreken.
Terwijl we op weg waren naar Linnaeushof, met de fietssleutel in de hand, overvielen me talloze angsten en zorgen. Wat als het te druk zou zijn? Wat als er ongelukken zouden gebeuren onderweg? Halverwege de route wilde ik eigenlijk huilend terug naar ons veilige huis.
Eenmaal aangekomen begon de innerlijke strijd opnieuw. Ik zie in gedachten mijn meisje van elk speeltoestel vallen of kwijtraken op het grote terrein om maar niet te spreken over de mogelijke gevaren van het water. Ook sla ik sommige plekken over uit angst voor het gevaar van grotere kinderen.
En dit kan ik natuurlijk niet laten merken want de kleine dame moet wel het vertrouwen krijgen om lekker te kunnen spelen.
Maar ondanks alle angst en spanning, overheerst trots. Trots op de stappen die we vandaag hebben gezet, hoe klein ze ook mogen lijken voor anderen. Het was misschien maar twee uur in de speeltuin, maar voor mij was het een overwinning waar we naartoe hebben gewerkt. En dat is iets om echt trots op te zijn.
Reactie schrijven