Nachtenlang lag ik met ons kleintje op mijn borst omdat ze niet sliep. De eerste nacht thuis was al een uitdaging. Telkens als we haar in het wiegje legden, raakte ze overstuur. Uiteindelijk ontdekten we dat ze beter sliep als ze bij ons lag. Na veel zoeken en advies besloten we toch om haar tussen ons in te leggen op een voedingskussen, aangezien de wieg, co-sleeper en ledikant niet werkten. De uitputtende nachten zouden me altijd bijblijven.
Het duurde lang voordat Tenny langer dan anderhalf uur achter elkaar sliep en ook het inslapen lukte haar niet. Als ouders was het hartverscheurend om haar zo te zien worstelen met slaap. Na overleg met specialisten en het maken van een sensorisch profiel, zijn we begonnen met medicatie voor het inslapen en verbeterden de nachten ook geleidelijk. Maar aangezien de kleine meid zich alleen maar door mij liet troosten, werd mijn herstel bemoeilijkt.
Toen ons meisje twee werd, sliep ze al wat beter, maar nog steeds met lange onderbrekingen in de nacht. De avonden waren soms een uitdaging, met de kleine die het liefst dicht bij me wilde zijn. Maar begin dit jaar begon ze eindelijk door te slapen, wat een verademing was. Helaas zijn we nu weer terug bij af, met een kindje die weer in blokken van maximaal 3 uur slaapt. Het is hartverscheurend om te zien hoe ze worstelt met vermoeidheid.
Ik merk dat mijn eigen spanning toeneemt en mijn kopje weer helemaal leeg raakt. Ik vraag me af wat de oorzaak is: te veel prikkels op de peuterspeelzaal, persoonlijke groei of de overgang naar zomertijd? Misschien toch maar weer met de specialisten overleggen als dit aanhoud.
Hoe dan ook, ik hoop op betere nachten, want ik voel dat ik weer in de knoop raak met mezelf.
